Aldığımız kararlarla kötüye giden talihimizin adını 'coğrafya' koymaya bayılıyoruz.

Dinle beni canı sıkkın: Canını sıkma. Tetikte ol ama sakin dur. Bak göğsüne; bu da geçecek. İçine en ferahından binbir nefes dolsun bu gece.

Kılıçbalığını boydan boya yutmuşa benzeyen bu hazımsız suratlar neden?

Heves bir kere gitmeye görsün; hayata, insanlara ve kendine o an küsmüyor musun? O yitip gidince, içine üflenmiş nefes de bitiyormuş gibi olmuyor mu?

Şunu hiçbir zaman unutmuyorum: Otlara çıplak ayakla basmak bile bazı insanlardan çok daha iyi gelebilir.

Beni okumadan önce kendi omzundan bir kere öp.Belki şaşkın olur sonrası.

Islak beton kokusundan dahi mutluluk sebebi çıkartabilenlere günaydın.

Cenazelerde herkes ağlar ama yüzün bir gülerken, gülüşünü bir buçuk yapacak insanlara her zaman ihtiyaç duymaz mısın?

Bir gün biri gidiyor; sense her suratta aynı sureti arıyorsun. Aşk bu... Bazen çıkıp gelmesini dört gözle beklediklerinin uğruna... Bazen de ardına bakmadan çekip gidenlerin şerefine.

Ama biliyor musun? Aklımda uzaklar...